Aybüke Yıldız'ın "Naifliği kaybettik" başlıklı köşe yazısı
Çok sevdim be. Geriye aşk kalır mı bilmem bu sefer Ahmet Şafak eşlik ediyorlar yazdıklarıma.
Bir adam için ağlamam hayatımdan gitmek isteyen herkes gidebilir. Bencil olmak gerek kalbim için hem insanlar gibi yalan dolan değil.
Şiirler ölmeli. İnsanlar vefasız ve etraf kalabalık çepeçevre ama umutsuzluk çok ağır hem duyulanlar ise oldukça gerçekçi kim kaybediyor.
Zaman öfkeli ama kalbim deli deli,
Sevin çok güzel ayrıca çocuklar hep gülmeli. Gökyüzü ısınıyor kuşlar göç misali. Bazı insanlar melek oldu.
Neden gitmeleri sever şairler bilir misiniz?
Çok güzel cümleler bırakabilirim ama kalbime sinmedikçe hepsi bir paçavra benim için. Kitaplar hakkında konuşmayı çok sever. Çocukluk özlenmeli ara sıra ben özlüyorum büyüdük çünkü hem büyümek güzel bir şey mi? Orası epeyce bir muamma. Ülke olarak naifliği, zarafeti ve çocukluğu enerjileri kaybettik.
İnsan beyni çakallaşmaya ve menfaati benimsedi. İnsanlardan çok yoruldum olsa gerek ki çocuk olabilmeyi çok özlüyorum. Acaba çocukluk arkadaşlarım nerede, nasıllar? Neden kaybettik bu naifliği…
