Aybüke Yıldız'ın "İnsan görünümlü canavarları uyutun" başlıklı köşe yazısı
Sanki bütün kelimelerim tükenmiş gibi hissediyorum. Zaman çizelgesi göğe ulaştı. Belki de dünyayı umursamama dilimi nüksetti.
Her şey tuhaflaştı en çokta zihnim. Yorgun olmam beni tüketiyor…
Uyuyorum ama geçmiyor Cemal Süreyya çok haklıymış, uykularımıza saklayacak kadar sevmemek gerekiyormuş.
Bir an kopuyor içinizdeki o saygı hatta sevgi bağı. Nasıl olduğunu insan anlayamıyor.
Tüketmek aşkı tek adamda tüketmek epeyce ahmakça
Şu an aşktan değil vicdandan eklemek istiyorum.
“SOKAK HAYVANLARI DEĞİL, İNSAN GÖRÜNÜMLÜ CANAVARLI UYUTUN.”
Kötü olan canavarlar, hayvanlar değil.
Bir köpek değil öğretmenin katili, bir çocuğu istismar eden bir kedi değil, insan görünümlü canavarlardır yasa onlara işlemeli.
Şair devir alır yazıyı ama biliyor ki kalbi tükendi.
- Döner mi?
- Dönmez mi?
- Sevmiş mi?
- Sevmemiş mi?
Yazıldı her şeyde peki unutuldu mu? Gün oldukça karanlık şair ise deli.
Maalesef sevmemiş, aşkı ya da şairi de öldürmüş
“Korkak adamları sevmeyin” son cümle mi? Oldukça gerçek. Mumu söndür, yarım kalan kitabı bitir ve müzik sarmalasın kalbini
Dönmemiş…
