Aybüke Yıldız'ın "Yalan kime?" başlıklı köşe yazısı
Resimdeki ölü kuşlar hasret göğe unutmak istediğim aptal suretler...
Her şey karmaşa.
Cam kırıkları ile dans et, hazır prangalı sesler kabus geçmeyecek. Zaman yine kefaretsiz… Kalbinde şiirler ölmemeli. Yak, kır ve parçala kalbine oyun oynayanları yani sizin küçük düşürenlere bitirin.
Evet sizin o küçük oyunlarınız bittiğinde benim küfürlerim konuşacak.
İçimdeki biriken ölü kuşlar nedensizce gülümsüyorlar. Aşk naif sevebilene aittir. Küskün sevdiğim şimdi ne gitmek mesele ne de kalabilmek. Saçlarımı çok sev güzel adam, kaküllerimden öp. Hem çiçekler gibi sev. Şiirler hiçbir zaman ölmemeli. Ayaklarınızı yerden kesen adamları sevin ve aşık olabilen adam arkanızda değil sizin yanınızda olabilendir. Gözlerinizden sevebilen adamlara aşık olun.
Beyler güzel sevin hem aşk korkak adamları pek sevmez. Şiirler ölmemeli kendinizi çok sevin hayallerinizin peşinden gidin. Hedefleriniz hep olmalı aptal adamlar için aşka ait inancınızı kaybetmeyin ve şiirler biter şairler de bir bir giderler. Galiba zaman oldukça keyifsiz dünya kan kokularına karıştı kendi ayaklarınızı durun.
Aşka olan inancınıza kaybetmemeye çalışın. Bazen sessizleşin bazen çok konuşun bazen de ağlayın bazen o sese deli gibi kahkahalar atın ama asla kendinize olan saygınızı kaybetmeyin. Aşk her şeyi affetmez aşkta gurur olmalı gurur bir nevi sizin öz saygınızdır kendinize olan güvendir ve onu kaybederseniz eğer herkes yıkıp geçer kalbiniz paramparça olur. Korkaklık oynamayın zamana karşı seviyorsanız söyleyin sevmiyorsa zorlamayın ama en çok kendinizi sevin her aynaya baktığınızda kendinizi kocaman bir aferin deyin hayallerinizi asla bırakmayın. Unutmayın hayalleriniz ve hedefleriniz sizi asla bir anda yarı yolda bırakmaz.
Ve hayatta kaybedebilirsiniz düşebilirsiniz canınız çok yanabilir ama kendinizi yine de çok sevin içinizdeki o çocukluktan bu yana büyüttüğünüz sevgi ağacına zarar vermeyin.
Çok kez düştüm dizlerim paramparça oldu kanlı kuruyana dek tekrar koştum oyun oynadığım orayı ilaç süreceğim zaman hissedeceğim acıyı anımsadığım da daha çok ağlardım ama bu kalbim için geçerli değildi kalbime sürebileceği bir ilaç yoktu ve oraya bir ilaç sürdüğümde tekrardan güvenmem inanmam gerek ama ben artık insanlara inanamam güvenemem bu hayatta en çok kendime yalanlar söyledim yalan söylemekten nefret ederken.
Şiirlerle kalın yakında sizlere küçük bir sürprizim olabilir...
