İnanıyorum artık bütün güzelliklere,
Artık anımsamıyorum öfkelerimi, kalbime yorgunluklar emanet etmiyorum. Hatta hiç bir şeyi önemsemiyorum en çokta cam kırıkları ile dans ediyorum bütün yitirmişliklerime…
Bazen çok doyumsuz kalıyor kelimelerim yetmediğini varsayıyorum,
"Karanlık bir geceye şarkıları saklayamazsınız. Elbet birileri duyar."
Kusuyorum elimdekileri ve hayatta asla saklayamazsın kanı, sen ne kadar kaçtıkça bütün gerçekler seninle beraber gökyüzünde…
İnsanlara sevmeyi asla öğretmeyin, bazen korkak sen olmalısın çünkü hayat sana hep kazanmayı değil kaybetmeyi de öğretmek ister…
İçimde biriktirdiğim kırgınlıklar ile giden ben oldum sen ise yalanların ile kalan hayat bazen çok garip resmen bize yaşamayı öğretiyor…
Şimdi onca yaşanmışlığa rağmen hatırda kaldın.
Şiirler sabır edenlerin dilidir ve her şair eninde sonunda bir sevdadan gider…
Şimdi sen şiirsin ama veda edilen bir şiir ben ise bir şair oldum.
Elbette hayat sana da bir gün güzel sevmeyi öğretir…
Güzel adam sen benim vedamsın…
Bütün yalanların senin olsun.
Biz artık kalan ile gideniz, sen aptallıkların yaşamaya devam et unutma şiirlerde elbette bir gün biter…
Ve sana sevmeyi ben öğretemezdim güzel adam, ben sana vedayı bıraktım…
