Kalbim şiirlerime sığamadı. Kayboldum ben ve her şeyimi öylece yitirdim. Gittiğim o sokaklar gölgelerin esaretinde ama ben gölgemi çok önce kaybettim.
‘’Artık aynalar savaşı söylemiyor…’’
Ben şiirlerimi kaybediyorum, kaçamıyorum içimdeki zırvalıklardan her şey elimden yitip gidiyor. Ben öylece kaybediyorum neyin doğru ya da yanlış olduğunu bilmeden, artık savaşamam da hem bak ben kendimi hatta hislerimi bir bir boğuyorum…
Sanmayın ki o kıyısız sokaklardan sesler gelemez, kötü olan karanlık değil ki bizim kaybettiklerimiz çünkü kaybeden insan vahşileşiyor.
Ve ben artık herkese yalanlar söyleyebilsem, kaybettiğim gölgemden kaçabildiğim kadar kaçabilsem, özlediğim kokun saçlarıma düşüverse hatta kalbim sen koksa ama benim bilmem gereken daha doğrusu kabullenmen gerek şey seni yitirtmeye başladığım çünkü papatyalara sığmıyor içimdeki ölü kelebeklerden ve anladım ki insan bazen gidermiş…
Şimdi gelelim günler önce kaleme aldığıma, evet giden benmişim albayım her şeye rağmen…
