Kimler artık pencere kenarına çiçek koyabiliyor, zaten sana en çok gitmek yakıştı…
Günlere baktığımda kalbim sessizce pencere kenarında uyuya kalmış gerçekler ile baş başa kalmak biraz tuhaf olsa da artık yalnızlığıma yenildim ben.
Hesap soramıyorum bir kendime neden izin verdin diye söylenemiyorum çünkü ben artık özlediğim şehre kavuşacağım o zaman onu bana getiren ne hatıralar ne de tesadüfler kalacak…
Boş verdim ki kokusunu özlemeyi zaten hiç bilmezdim çünkü o bana hiç gelmedi ve pencere kenarında kaldı çiçekler,
Seni anlatacak şiirler kalmadı, belki de bazen gitmek güzeldir ya da yol tükenirken kalbim ağırlaşacak o zaman ağlayabileceğim,
Özlemek güzel adam hem anlamsızca şiirlerim sen ile kokuyor, rüyamda ellerim tutmuştun ve şunu fısıldadın kulağımı hadi gökyüzüne beraber bulutlar çizelim diye artık Denk gelsek bir şehirde anımsasak şarkıları hatta gülümsesek…
Belki de çok uzak artık her şey sana bana bize.
Kelimelerim yine başa sardı, kalbiniz ile barışın, dünya bu kadar kirli iken zehirlemeyin kendinizi haykırın sevdiğiniz ama en çok güzel sevin hep gülümsemeyi anımsayın gülümsemek bulaşıcıdır belki de deliler bunu başarmaya çalışıyordur bu dünyaya…
Deliler gibi sevin gülümsemenin bir bedeli olmadan korkmadan sarılın gökyüzüne ya da gidin aşık olun…
