Şiirlerim kayboldu. Kalbim tükendi ama sen yine bana uzaksın.
Gün oldukça buruk ne hissettiğim saçma ve ben sana oldukça kırgınım...
Neden yalanlar ile dost olsun, kalbini bozuktu senin hiçbir fidan seni iyileştirmez. Öfkem seni istiyor ama aklım bana doğru olanı fısıldıyor sen ona inanmaktan vazgeçtin diyor. Şimdi ne küfür aklar seni ne de dileğin özürler.
İçilen kahvelerin samimiyeti oldukça sahte neden kalbinizi kurutuyorsunuz.
Kendinize gitmek dünyanın en basit kuralı ama yapması en zoru.
Şehirler oldukça karmaşa içinde bende vedalar ile sadece yazarken iyiyim ama şunu unutma ki aşk her şeyi affetmez. Öfkem hep kalbime sadık. Sen ise koca bir hiç.
Annem affetmedi. Ben ise onu için hep savaştım. Büyümek hiçte eğlenceli değil.
Aşk yine bana uzak olmalı.
Manuş Baba diyorum satırlarıma eşlik eden şimdi biraz sokaklarda kaybolmam gerek ama ben sadece uyuyorum. Kendimi affedemiyorum. Kitaplarım tükendi. Zaman kaçtı.
Araya giren iki gün, zaman oldukça akıcı ve ben başka şehre gitmem gerek evet niye kalbim buruk, geriye bıraktığım hiçbir şey yok ki.
Gittiğim şehir ise alışık olduğum ama neden kalbim buruk? Güneş gözlerime denk ama içimde huzur yok İstanbul geride kaldı.
Yeni düzen yeni insanlar? Bu karmaşa içinde cezanın sesi eşlik ediyor ama neden hiçbir his yok ki kalbimde.
Vedayı yazmak güzelde ama neden yaşamak benim için donuk donuk…
Hadi ama şair sende kırılmışsın belli.
Kendime oldukça iyi bakacağım. Sende hayatında yalanlara yer verme ve güvenlerini kırma. Saygı, güven oldukça önemlidir. Sana bir tavsiye olsun yaşanılanlar.
Herkes bir yerlere gidiyor ama gitmek güçken ölümü çoktan unuttuk da ne oldu?